Zuster Alberta wordt 100 jaar: "Altijd positief blijven"

Ooit was ze het jongste meisje in haar gezin, nu is ze de oudste zuster van haar gemeenschap. Vanuit het klooster deelt Alberta Hesius haar geheim voor een lang en gelukkig leven. Alberta werd op 21 juli 1925 geboren in Beek (Bree). “Ik was de jongste van een gezin van zes kinderen. Ik had drie zussen en twee boers. Op jonge leeftijd droomde ik er al van om zuster te worden, nadat ik in Hechtel in aanraking kwam met de Zusters van Don Bosco”, herinnert Alberta zich. “Toen mijn drie oudere zussen gingen trouwen en het huis zouden verlaten, wist ik dat ik mijn roeping moest volgen.”

Ze doorkruiste het land om haar droom na te jagen: “Ik vertrok naar Kortrijk waar ik opvoedster werd voor de kinderen in het internaat. Daarna ging ik nog naar het internaat in Wijnegem en ook naar Lippelo, bij Puurs. Daar was ik actief in de parochiewerking en hielp ik gepensioneerden.” Tegenwoordig brengt ze haar dagen door in het rusthuis bij de Zusters van Don Bosco in Wijnegem, vlak bij het internaat waar ze vroeger werkte. “Ik heb mijn leven gewijd aan kinderen. Spelende kinderen heen en weer zien lopen, dat doet me deugd.”

Zuster Alberta mag nog wat meer levendigheid verwachten rondom het klooster, want haar verjaardag wordt groots gevierd. De kinderen van het internaat bezochten haar voor de start van hun vakantie al met muziek en cadeautjes. Op haar grote dag, 21 juli, volgde het echte feest. “De dag begon met een dankviering in de kapel, daarna was er een feestelijke receptie. Zelfs de burgemeester kwam langs”, vertelt ze fier. Ook haar familie kwam hun ‘tante nonneke’, zoals ze haar liefkozend noemen, bezoeken op haar speciale dag. De dag sloot ze af met een lekkere feestmaaltijd.

“Het gaat nog heel goed met mij. Ik heb enkel wat last van mijn knieën en mijn gehoor. De vaste ouderdomskwaaltjes, maar die heeft iedereen. We zitten hier met veertien zusters, dus zorgen we goed voor elkaar. Ik heb nog geen verpleegster nodig om me te wassen ‘s morgens, enkel met mijn steunkousen helpen ze me. Mijn geheim? Ik kijk altijd vooruit, niet achteruit. Ik neem het leven dag per dag en probeer altijd tevreden en gelukkig te zijn. Ik heb genoten van de rijkdom van het religieuze leven.”

“Soms heb ik ook wel mindere dagen gehad, maar ik probeer altijd positief te blijven. Mijn vertrek uit Limburg viel me zwaar. Ik had wel wat heimwee, zeker omdat ik in het begin mijn familie niet mocht bezoeken. Toen ik thuis vertrok, zei mijn vader al wenend dat de deur altijd openstond en ik kon terugkomen als het me niet beviel. Ik wist dat dat niet nodig was. Toen ze eindelijk mochten langskomen in Kortrijk, zagen ze hoe gelukkig ik daar was.”

Ook in Wijnegem vindt ze haar geluk. “Ik ga hier met mijn rollator wandelen in de natuur. En ik lees nog elke dag twee kranten, Het Belang van Limburg en de Gazet van Antwerpen, want ik ben nog erg geïnteresseerd in wat er rondom mij gebeurt. Daarnaast schrijf ik, kijk ik televisie en speel ik gezelschapsspelletjes met de zusters.” Op haar gezegende leeftijd kan ze geen bezoekjes meer brengen aan haar familie, maar daarvoor heeft ze een oplossing: “Naar Limburg ga ik niet meer, Limburg komt nu naar mij.”