“Dit is mijn favoriete avond van de week”

Dit is een artikel uit Don Bosco Magazine. Daarin lees je nog veel meer inspirerende verhalen uit de wereld van Don Bosco en daarbuiten. Wil je ons magazine gratis thuis ontvangen? Klik dan hier om je in te schrijven. 

Met een brede glimlach en een uitgestoken hand komt Sanna (20) naar me toe gelopen. Ze stelt zich voor en gebaart uitnodigend dat ik met haar mee kan lopen. Tussen de tafeltjes door banen we ons een weg naar achteren, waar het wat rustiger is. “De jongeren zijn nu een workshop aan het volgen”, zegt Sanna op gedempte toon. “Daarna worden de maaltijden geserveerd en begint de livemuziek.” 

Tekst gaat verder onder de foto.

Gratis maaltijd
Normaal gesproken is Me Gusta - een Italiaans restaurant in hartje Wassenaar - gesloten op maandagavond, maar om de twee weken wordt het etablissement omgetoverd tot een jongerenrestaurant, waar zo’n 60 jongeren met verschillende achtergronden elkaar ontmoeten. Het concept begon als pop-uprestaurant met gratis maaltijden voor jongeren met een laag budget. Dit bleek succesvol en sinds november is Me Gusta de vaste stek van het jongerenrestaurant.

“Bij Wassenaar denk je misschien niet direct aan jongeren met een laag budget, maar hier wonen zo’n 930 asielzoekers onder wie 200 jongeren onder de 25 jaar”, legt Sanne uit. (Wassenaar staat bekend als relatief rijke gemeente in Nederland, red.) “Het mooie is dat hier ook Wassenaarse jongeren en internationale studenten uit Leiden en Den Haag komen. Dat zorgt voor een prachtige mengelmoes aan culturen die we hier met elkaar verbinden.”

Aan elke maaltijd in het jongerenrestaurant gaat een workshop vooraf. “We kiezen heel bewust onderwerpen die met name de vluchtelingenjongeren helpen om beter aansluiting te vinden bij de Nederlandse maatschappij. Elke workshop begint met een presentatie en daarna gaan de jongeren zelf aan de slag”, vertelt Sanna, wijzend naar de jongeren die intussen in kleine groepjes zijn verdeeld. “Vanavond maken ze een CV, maar we behandelen ook onderwerpen zoals presenteren, solliciteren en communiceren.”

Mijn blik dwaalt af naar een jongen die quasi nonchalant tegen de bar leunt en duidelijk geen deel neemt aan de workshop. Sanna volgt mijn blik. “Dat is Amir”, beantwoordt ze mijn onuitgesproken vraag. “Hij is pas een week in Nederland. Ik kwam hem vanmiddag tegen in het centrum, waar hij me in het Arabisch de weg naar de supermarkt vroeg. Op mijn vraag of hij uit het asielzoekerscentrum (azc) kwam, knikte hij instemmend. Hij komt uit Jemen en vertelde dat hij zich erg eenzaam voelde. Ik heb hem meteen uitgenodigd om mee te gaan naar het jongerenrestaurant voor een gratis maaltijd. 

‘Vanaf nu ben je niet meer alleen’, zei ik onderweg tegen hem. Ik heb de anderen gevraagd extra vriendelijk voor hem te zijn, zodat hij zich meteen welkom zou voelen.” Ik krijg een beetje kippenvel bij het horen van Sanna’s spontane actie. “Voor jongeren zoals Amir is het heel belangrijk dat we deze avonden in een echt restaurant kunnen organiseren”, gaat ze verder. “Daardoor voelt het voor hen als een avondje uit, iets wat voor vluchtelingenjongeren niet vanzelfsprekend is.” 

Kijkje in de keuken
Al pratend loop ik met Sanna mee naar de keuken, waar ik onhandig tegen de eigenaar van het restaurant op bots. Hij lacht er hartelijk om. Al snel blijkt dat hij vaak zelf achter het fornuis staat tijdens deze jongerenavonden. Nieuwsgierig vraag ik wat hem beweegt om zijn vrije tijd op te offeren. “Dit is zo’n fantastisch project, daar wil ik graag in investeren”, glimlacht hij. "Ik kook altijd samen met vier jongeren, die zich daarvoor om de beurt kunnen opgeven. Zij helpen mij dan ook met de voorbereidingen en het uitserveren. Zo leren ze meteen meer over het horecavak."

Ondertussen is het hoog tijd geworden om de borden op te dienen. Het geroezemoes zwelt aan tot vrolijk gebabbel met hier en daar een lachsalvo. Op de achtergrond klinkt LUNA, zij is een jonge singer-songwriter en verzorgt vanavond de muzikale omlijsting. “Om de restaurantervaring compleet te maken hebben we vaak livemuziek”, vertelt Sanna. “Dat geeft een fijne sfeer en stimuleert de jongeren om wat meer rond te lopen en onderling contact te maken. Dat is ook de reden dat we een avond in het restaurant altijd een thema geven. Vandaag is dat ‘Culture Day’, waarbij we de jongeren hebben gevraagd om iets mee te nemen uit hun eigen cultuur en daar iets over te vertellen aan de rest. We vinden het belangrijk dat ze meer leren over andere culturen. Dat creëert verbinding en zorgt voor meer begrip onderling. In onze huidige maatschappij - waarin groepen mensen steeds vaker tegenover elkaar worden gezet - is dat gevoel van verbondenheid onmisbaar.” 

Ik kijk om me heen naar de kleurrijke vlaggetjes en de traditionele kleding die sommige jongeren speciaal voor deze gelegenheid hebben aangetrokken. Sanna is zelf Palestijns-Syrisch en vluchtte al op 11-jarige leeftijd naar Nederland. Zij weet als geen ander hoe het is om in een vreemd land met een onbekende cultuur te belanden. “Ik miste mijn ouders ontzettend en had zoveel meegemaakt op mijn vlucht hierheen, dat ik een tijdlang moeite heb gehad om mensen weer te kunnen vertrouwen. Ik had graag zoiets als dit (gebaart rond) willen hebben in die periode. De eenzaamheid die ik zelf ervaren heb, zie ik bij veel vluchtelingenjongeren terug. Ik wil graag de persoon voor hen zijn die ik zelf gemist heb.” 

Een blik opzij leert me dat dit geen gemakkelijk onderwerp is voor Sanna, die met haar 20 jaar al behoorlijk wat verantwoordelijkheid op zich neemt binnen dit project. “Ik probeer een rolmodel te zijn voor deze jongeren en hen te laten zien dat ik hun situatie begrijp”, komt ze onverwacht volwassen uit de hoek. “Ik vertel hen dat het belangrijk is om niet op te geven. Door de taalbarrière moest ik hier ook bij nul beginnen, maar nu zit ik in het examenjaar van het vwo en wil ik geneeskunde gaan studeren. Hoop is een krachtig middel om vol te houden en je doelen te bereiken. Dit jongerenrestaurant biedt hen de kansen die ze daarvoor nodig hebben.”

Afterparty
Als alle borden leeg zijn en ook het dessert dankbare monden heeft gevonden, beginnen de jongeren samen op te ruimen. Stapels borden verdwijnen naar de keuken, glazen worden opgestapeld en stoelen worden weer op hun plek gezet. Al snel wordt de muziek harder gezet. “We sluiten de avond altijd af met een afterparty”, roept Sanna naar mij. “Dat is het leukste deel van de avond als je het mij vraagt!” Van een afstandje kijk ik toe hoe er in een kring gedanst wordt op de maat van de muziek. Naast mij staat een jongen en ik vraag terloops wat hij van dit unieke restaurant vindt. “Oh, dit is mijn favoriete avond van de week!”, reageert hij spontaan. “Hier kan ik even helemaal tot rust komen, andere jongeren ontmoeten en alle zorgen van het azc even achter me laten.” Ik ben geraakt door zijn reactie en besef des te meer hoe belangrijk deze plek is voor de vluchtelingenjongeren. 

Niet lang daarna neem ik afscheid van Sanna en met een dankbare glimlach sluit ik de deur van het restaurant achter mij. Over twee weken is deze eetgelegenheid opnieuw het decor van een jongerenrestaurant waar culturen elkaar ontmoeten, jongeren hun favoriete avond beleven en kansen krijgen om te groeien. Meer weten over dit prachtige project in Wassenaar? Je leest het op hun website.