“Ik ben al bijna geschiedenis, maar zij zijn de toekomst”

Dit is een artikel uit Don Bosco Magazine. Wil je dit magazine gratis thuis te ontvangen? Inschrijven kan via deze link.

Zolang zijn gezondheid het toelaat, wil Maarten de straatkinderen blijven helpen. “Ik word volgend jaar 80 en ben bijna geschiedenis, maar zij zijn de toekomst”, licht hij lachend toe. “De eerste keer dat ik in India kwam schrok ik best wel van de extreme armoede en de bedelende straatkinderen. Toch besloot ik vrijwel direct dat medelijden geen zin had en dat ik iets wilde doen om hun situatie te verbeteren. Dat kon ik het beste doen via de Salesianen van Don Bosco.”

Praktische hulp
Don Bosco heeft in India maar liefst twaalf provincies, waar in totaal 2.819 salesianen wonen. Verspreid over het land zijn meerdere Don Boscoscholen en -internaten, die kansarme (straat)kinderen opvangen en hen een toekomst geven middels onderdak en opleiding. Maarten ondersteunt deze scholen door uiteenlopende projecten op zich te nemen. “Ik heb hier een projectmap (zwaait ermee in de lucht), die krijg ik van de salesianen in India. De projecten gaan meestal over het vernieuwen van materialen zoals transportmiddelen, computers, meubilair of schoolboeken.

Zo’n project begeleid ik van A tot Z, te beginnen bij de financiën. In samenwerking met ‘De Wilde Ganzen’ hebben we een manier gevonden om meerdere projecten tegelijk te doen. Voor het operationele gedeelte ga ik zelf naar India om het verloop van de projecten te begeleiden. Op die manier weet ik precies welke euro waaraan besteed wordt en kan ik heel concreet iets bijdragen aan de toekomstige leefsituatie van straatkinderen in India. Het mooiste moment vind ik om bij de oplevering live mee te maken hoe blij de kinderen ermee zijn”, vertelt Maarten enthousiast.

Up-to-date
Te oud om zo ver te reizen vindt Maarten zichzelf nog lang niet. “Ik heb mijn hele leven gereisd en voel me nog lang niet te oud voor dit werk. (lacht) Het allereerste project dat de salesianen mij toevertrouwden was de herinrichting van een achterhaald computerlokaal. De computers stamden zo ongeveer uit de jaren ’80 en dat werkt natuurlijk niet. Als je jonge mensen wil opleiden voor de toekomst, heb je moderne apparatuur en up-to-date programma’s nodig. Een paar maanden later had de school een lokaal vol spiksplinternieuwe computer én heel dankbare kinderen.”

Schoolbussen
“Een van mijn grootste projecten tot nu toe is het vervangen van oude schoolbussen die in zeer slechte staat verkeerden”, gaat Maarten verder. “Corona gooide bijna roet in het eten van dit project, maar toen dat gevaar geweken was, heb ik er zelfs nog een schepje bovenop gedaan. In plaats van één bus, heb ik twee schoolbussen geregeld. Afgelopen juni kon ik de sleutels ervan eindelijk overhandigen aan de kinderen. Die momenten maken me echt gelukkig zoals je ziet. (wijst naar de foto’s) Dat komt omdat ik dit werk voor hen doe, de straatkinderen hebben mijn hart. Zij hebben vaak geen thuis en het maakt mij blij als ik iets kan bijdragen aan het thuis dat ze vinden bij Don Bosco.”

Dat Maarten zich kan goed kan inleven in de situatie van straatkinderen is niet toevallig. “Ik heb zelf geen fijne jeugd gehad”, stelt hij zich onverwacht kwetsbaar op. “Mijn ouders zijn gescheiden toen ik drie jaar oud was en als jochie van zeven jaar werd ik door mijn moeder naar een kostschool gebracht. Op dat moment wist ik precies wat er ging gebeuren. Ik ben toen huilend weggelopen, het bos in.”

“Sommige ontmoetingen met straatkinderen doen mij denken aan die ervaring uit mijn eigen jeugd. Zo was ik een keer in het Centraal Station van Calcutta, waar veel straatkinderen te vondeling worden gelegd. Om die reden is er een politiebureau op het station, met direct daarnaast een kantoor van de salesianen. Op een gegeven moment kwam er een jongetje van een jaar of zeven binnen, huilend en schreeuwend om zijn ouders. Dat was hartverscheurend en bracht mij rechtstreeks terug naar het moment waarop ik door mijn moeder werd achtergelaten op de kostschool. Ik huilde letterlijk met het jongetje mee.”

Maarten is zichtbaar geëmotioneerd als hij dit verhaal vertelt. “Door wat ik zelf heb meegemaakt, weet ik hoe het is om geen thuis meer te hebben en altijd te moeten vechten om een plaats te krijgen en gezien te worden. Dat zie ik terug bij de straatkinderen van India en daarom wil ik graag iets bijdragen aan hun kansen op een betere toekomst.”

Bewogenheid van Boven
De kracht om zijn verleden om te zetten naar iets positiefs, komt volgens Maarten niet vanuit hemzelf. “Ik heb dat van Boven gekregen. Het was zelfs zo dat ik mijn religie helemaal kwijt was en God uit het oog had verloren. Door het contact met de Salesianen van Don Bosco, de straatkinderen en de projecten die ik mag coördineren, is mijn contact met God volledig hersteld. Hij heeft de straatkinderen op mijn pad gebracht en daarvoor zal ik Hem altijd dankbaar blijven.”

Maarten is overigens nog lang niet van plan om te stoppen. “In 2024 ga ik weer naar India”, lacht hij vrolijk. “We gaan onder andere opnieuw een schoolbus kopen en laten dan het interieur eruit halen. De bus wordt een rijdend klaslokaal voor kinderen met een beperking. Dat ik als ouder wordende man nog iets tastbaars kan doen voor de toekomst van deze kinderen, dáár word ik blij van.”